Als je voelt dat iemand zichzelf kwijtraakt

Laatst was ik op bezoek bij een coach en we kregen het over eigenwaarde en regie over je eigen leven. Al snel kwamen we op het onderwerp dementie. Op een bepaald stuk komt iemand met dementie tot het besef dat het “niets meer weten” realiteit wordt.

Die coach vertelde dat haar moeder op dit moment dementerende is en dat ze merkte dat ze hard achteruit ging. Ze merkte het aan de manier waarop ze zich gedroeg. Met name het stukje niet meer eten. Voor haar voelde het sterk alsof haar moeder had besloten dat het leven zo goed was geweest. Het gevoel dat ze dat in haar hoofd had besloten, maar het niet meer kon zeggen. Voor haar was dat een duidelijk teken dat het genoeg was.

Wat doe je daar dan mee? Hoe geef je gehoor aan zo’n mogelijk genomen besluit? Voor die coach is het haar moeder en zij kent haar goed. Wat doe je nu als je iemand minder goed kent en gehoor wil geven aan zijn eigen regie.

Hoe prachtig klinkt de mogelijkheid dat je iemand nog een stem kan geven? Haar moeder die het niet meer kan zeggen met woorden. Die zichzelf niet meer verbaal kan uiten door de dementie die haar overkomt. Hoe is dat voor iemand die stervende is? Ziek is? Hoe kan je iemand begeleiden op zijn laatste reis? Gehoor geven aan iemand zijn laatste wens, zijn grootste wens.

Ik kan iemand toch die stem geven door contact te maken in de energie. In het onderbewustzijn vragen stellen d.m.v. van een Luisterkindafstemming.
Voorbeelden zoals: “Mam wat zou je fijn vinden? Of papa wat kunnen we op dit moment voor jou doen?”

Geef die stem, zorg dat iemand zich kan laten horen zonder iets te zeggen.